Anjeun kudu bisa ngarampa kana diri
sorangan. Saha sabenerna diri anjeun téh. Terus deuih sasar sing asak. Saha ari kuring. Dunya anjeun jeung
dunya kuring téh pajauh pisan. Anjeun téh ngan ukur kuwung-kuwung anu aya di langit. Mémang éndah
lamun kasawang ti kaanggangan, tapi hamo bakal karasa jeung karampa wujudna lamun ku urang
disampeurkeun. Kuwung-kuwung anu némbongannana ukur sakolébatan, ukur ngabibita bari pamohalan bakal
bisa katéwak. Sabab, lamun langit geus cangra deui sabihari, kuwung-kuwung bakal leungit tina teuteupan.
Anjeun nu geus neundeun harepan, tangtu bakal kuciwa.
Bari neuteup seukeut kanu ngeluk, bet karasa mentegeg gening haté téh mun inget kana éta ungkara.
Da teu bisa mungkir atuh ari haté mah gés kacanggreud kumanéhna, ngan hanjakal tepung téh asa kapandeurian.
"Kang....." teu kebat nyarita wanoja anu aya dihareupeun kuring.
Katingali na juru panon na patinggurilap cimata nu kasorot ku cahaya lampu.
"Kulan enung....." kuring ngasongkeun tisu.
"Asa teu adil kahirupan teh, dina jaman anu tos sarwa moderen kieu masih aya sepuh anu ngajodokeun putrana...
naha atuh lalakon nu jiga kieu teh bét karandapan ku abdi......?"
Kuring ngan bisa narik nafas bari ngusapan rambut éta wanoja anu nyampay dina dada, dibarengan kuratug na jajantung.
Duriat memang teu bisa dihilian kurupa, duriat teu bisa di aya-aya, duriat datangna heunteu kapaksa....
Asa ku enya, sok sanajan apal éta wanoja gés dicangcang ku tali pertunangan tapi kuring teu bisa nolak kana cintana.
Sok sanajan jauh darajat kuring jeung éta wanoja, tapi gening duriat téh teu bisa dihalang-halang.
Beuki leleb kacinta éta wanoja ka kuring, pon kitu deui sabalikna.
Sok sanajan surti yén micinta anjeun téh lir ibarat ngajul bulan ku asiwung, ngan saukur bisa neundeun asih, hamo bisa mibanda anjeun sagemblengna, tapi kuring tetep teu walakaya.
"Kang.....tos wéngi, hayu urang mulang." ceuk Yulia bari ngaléng ka kuring sa enggeus réngsé ngahadiran résépsi pernikahan sobatna.
"Mangga...." kuring ngajawab singkét.
Dibarengan ku haté anu teu puguh rasa da gening asa jadi perhatian kusakabeh nuharadir.
Inggis kubisi rémpan kusugan sabab saur paribasa, sabuni-buni nyimpen tarasi bakal ka ambeu bauna.
Beurang teu genah dahar peuting teu genah saré mikiran kana pilampaheun satérusna.
Langit angkeub mayungan kota Majalengka, jiga nu surti kana karungsing hate kuring.
Wanci geus nincak ka waktu lohor, sakudunamah panon poe geus panceg na luhur sirah tapi geuning teu katempo da kahalangan ku mega hideung nu gugundukan.
Kuring anteng ngalamun bari mencrong kana cikopi nu geus teu panas deui, cikopi buatan pun Ema nu tara tisasari asa hambar.
"Ujang kunaon bét bengong wae, enggal kacai siap-siap netepan lohor." Sora ema kuring ngabuyarkeun lamunan.
"Aeeeh muhun, sma kedap." kuring ngajawab singket.
Acan oge céngkat dihareup aya nu keketrok kana panto, rikat ema muka kana panto.
Teu pati lila song nyodorkeun amplop ka kuring.
"Nuhun ema..."
Lalaunan kuring muka Telegram ti Bogor ti rencangna Yulia.
Masihan uninga yén Raden Yulia lebét rumah sakit lantaran ngaleueut pil tidur.
Luk kuring tungkul asa boga dosa.
"Hampura enung sanes Akang téga tapi Akang alim rasa anu sumarambah na jero dada bakal leuwih rohaka, nu antukna Akang bakal leuwih beurat ngantunkeun enung....
Akang sadar saha Akang, saréng saha enung, mugia enung bagja saréng pameget pilihan sepuh enung.
Anggap waé carita urang mung ukur angin nu ngahiliwir....
Salam kadeudeuh, Rama."
>Carpon: KangToto
>Illustrasi gambar: Google
